Երկու ախպեր են լինում․ մինը՝ խելոք, մյուսը` հիմար։ Խելոք ախպերը միշտ բանեցնում ու չարչարում է հիմարին։ Էնքան չարչարում է, որ հիմարը հուսահատվում է, մի օր էլ կանգնում է, թե՝

— Ախպե՛ր, էլ չեմ ուզում քեզ հետ կենամ, բաժանվում եմ, իմ բաժինը տուր, գնամ ջոկ ապրեմ։

— Լա՛վ,- ասում է խելոքը,- էսօր էլ դու ապրանքը ջուրը տար, ես կերը տամ, երբ ջրից բերես, որ ապրանքը գոմը մտնի՝ ինձ, որը դուրսը մնա՝ քեզ։

Ժամանակն էլ լինում է ձմեռ։

Հիմարը համաձայնում է։ Ապրանքը ջուրն է տանում, ետ բերում։

Ձմեռվա ցուրտ օ՜ր, մրսած անասուններ․ հենց տաք գոմի դուռն են հասնում թե չէ՝ իրար ետևից ներս են թափում։ Դռանը մնում է մի հիվանդ քոսոտ մոզի՝ գերաններին քոր անելիս։ Էն է մնում հիմարին։

Էս հիմարը թոկը վիզն է կապում, իր մոզին տանում ծախելու։

— Ա՛ մոզի, արի, հե՜յ,- կանչելով գնում է։

Մի հին ավերակի մոտից անցնելիս էլ որ ձեն է տալի՝ ա՛ մոզի, արի, հե՜յ․․․, ավերակի արձագանքը կրկնում է․

— Հե՜յ․․․

Հիմարը կանգնում է։

— Ինձ հետ ես խոսում, հա՞․․․

Ավերակը ձայն է տալի․

֊ Հա՜․․․

— Մոզին ուզում ե՞ս։

— Ե՜ս․․․  — Քանի՞ մանեթ կտաս։

— Տա՜ս․․․

—Հիմի կտա՞ս, թե՞ չէ։

— Չէ՜․․․

— Դե էգուց կգամ, որտեղից որ է՝ ճարի՜․․․

— Արի՜․․․

Հիմարը համաձայնում է ու մոզին ծախված համարելով՝ ավերակի դռանը կապում է, շվշվացնելով վերադառնում տուն։

Մյուս օրը առավոտը վաղ վեր է կենում, գնում փողերն առնելու։ Դու մի՛ ասիլ՝ գիշերը գայլերը մոզին կերել են։ Գնում է տեսնում՝ ոսկորները դեսուդեն ցրված ավերակի առջև։

— Հը՞,— ասում է,— մորթել ես, կերել, հա՜։

— Հա՜․․․

— Չաղ է՞ր, թե՞ չէ։

— Չէ՜։

Հիմարը էստեղ վախենում է, կարծում է՝ ավերակի մտքումը կա, որ իր փողը չտա։

— Էդ իմ բանը չի,— ասում է,— առել ես, պրծել, ես իմ փողի տերն եմ, բեր իմ փողը՝ տասը մանեթ դեղին ոսկի՜․․․

— Սկի՜․․․

Էս էլ որ լսում է հիմարը, բարկանում է, ձեռի փետը ետ է տանում, տուր թե կտաս ավերակի խարխուլ պատերին։ Մին, երկու զարկում է․ պատերից մի քանի քար են վեր ընկնում։ Դու մի ասիլ՝ հնուց էդ պատում գանձ է եղել պահած։ Քարերը որ վեր են ընկնում՝ ոսկին թափում է հանկարծ առաջը, լցվում։

— Ա՛յ էդպես․․․ բայց էսքանն ի՞նչ եմ անում, տասը մանեթ ես պարտ՝ իմ տասը մանեթը տուր, մնացածը քու փողն է, ընչի՞ս է պետք․․․

Մի ոսկի է վերցնում, գալի տուն։

— Հը՞, մոզիդ ծախեցի՞ր,— ծիծաղելով հարցնում է խելոք ախպերը։

— Ծախեցի։

— Ո՞ւմ վրա։ — Ավերակի։

— Հետո՞, փող տվա՞վ։

— Իհարկե, տվավ։ Դեռ չէր ուզում տա, ամա ձեռիս փետովը որ մի քանի հասցրի, ինչ ուներ՝ առաջիս փռեց։ Իմ տասը մանեթը վեր կալա, մնացածն իրենն էր, հենց թողեցի էնպես փռված։

Ասում է ու ոսկին հանում, ցույց տալի։

— Էդ ո՞րտեղ է,— աչքերը չորս է անում խելոք ախպերը։

— Է՛հ, ցույց չեմ տալ, դու աչքածակ ես, էնքան կհավաքես, շալակս կտաս, որ մեջքս կկոտրի։

Խելոքը երդվում է, որ մենակ ինքը կշալակի, միայն թե տեղը ցույց տա։

— Բեր,— ասում է,— ձեռինդ էլ ինձ տուր, մնացածի տեղն էլ ցույց տուր, որ տեսնեմ ես՝ տկլոր ես, քեզ համար նոր շորեր առնեմ։

Հիմարը նոր շորերի անունը որ լսում է՝ ձեռինն էլ է տալի ախպորը, տանում է, մնացածի տեղն էլ ցույց տալի։ Խելոքը ոսկին հավաքում է, բերում տուն, հարստանում, բայց ախպոր համար նոր շորեր չի առնում։

Էս հիմարը ասում է, ասում է, որ տեսնում է՝ չի լինում, գնում է դատավորի մոտ գանգատ։

— Պարոն դատավոր,— ասում է,— ես մի մոզի ունեի, տարա ավերակի վրա ծախեցի․․․

— Հերի՛ք է, հերի՛ք,— ընդհատում է դատավորը,— էս հիմարը ո՞րտեղից եկավ, ո՜նց թե մոզին ավերակի վրա ծախեցի․․․— վրեն ծիծաղում է ու դուրս անում։

Գնում է, որիշներին գանգատվում, նրանք էլ են վրեն ծիծաղում։

Ու, ասում են, մինչև էսօր էլ խեղճ հիմարը կիսամերկ ման է գալի, պատահողին գանգատվում, բայց ոչ ոք չի հավատում, ամենքն էլ ծիծաղում են վրեն, ու խելոք ախպերն էլ ծիծաղում է ամենքի հետ։

Առաջադրանքներ

1.Բացատրի՛ր ընդգծված բառերը։

բանեցնել–աշխատեցնել, ջոկ–առանձին, բաժան, մոզի–Երկու տարեկան հորթ, թոկ–Թելերից՝ մազից ոլորած կամ հյուսած հաստ պարան, չվան, խարխուլ–Փլվելու, քանդվելուն մոտ, հին, ամրությունը կորցրած, աչկածակ–Անկուշտ, ագահ, ծակաչք, գանգատ–Տրտունջ, բողոք, դժգոհություն։

2.Դո՛ւրս գրիր բարբառային բառերը և մեկնաբանի՛ր։

Կենամ – ապրեմ

Ջոկ -առանձին

քոր անել- քորվել

դեսուդեն -այս ու այն կողմ

3.Դո՛ւրս գրիր դարձվածքները և բացատրի՛ր։

իրար ետևից ներս են թափում -հերթով ներս են մտնում

գերաններին քոր անելիս-գերաններին դիպչելով իրեն քորել

4.Հեքիաթից դո՛ւրս գրիր հարցական նախադասությունները։

Ինձ հետ ես խոսում, հա՞․․․

— Մոզին ուզում ե՞ս։

— Քանի՞ մանեթ կտաս։

—Հիմի կտա՞ս, թե՞ չէ։

— Չաղ է՞ր, թե՞ չէ։

—Ո՞ւմ վրա։ 

Հը՞, մոզիդ ծախեցի՞ր,— ծիծաղելով հարցնում է խելոք ախպերը։

բայց էսքանն ի՞նչ եմ անում, տասը մանեթ ես պարտ՝ իմ տասը մանեթը տուր, մնացածը քու փողն է, ընչի՞ս է պետք․․․

— Հետո՞, փող տվա՞վ։

— Էդ ո՞րտեղ է,— աչքերը չորս է անում խելոք ախպերը։

— Հերի՛ք է, հերի՛ք,— ընդհատում է դատավորը,— էս հիմարը ո՞րտեղից եկավ, ո՜նց թե մոզին ավերակի վրա ծախեցի․․․— վրեն ծիծաղում է ու դուրս անում։

5.Մի քանի նախադասությամբ բնութագրի՛ր եղբայրներին։

Մեկը Խելոք է լինում, մյուսը՝ հիմար։ Խելոքը միշտ աշխատեցնում և տանջում է հիմար եղբորը։ Ըստ իս խելոք եղբայրը նաև անխիղճ է լինում, իր հիմար եղբոր համար անգամ նոր հագուստ չի գնում։

6.Հեքիաթից դո՛ւրս գրիր խելոք եղբորը բնութագող հատվածները։

Խելոք ախպերը միշտ բանեցնում ու չարչարում է հիմարին։

7.Խորհո՛ւրդ տուր հիմար եղբորը։

Մի քիչ խելք հավաքիր, որ աղքատ ու ցնցոտիներով ման չգաս։

8. Փորձի՛ր զվարճալի երկխոսություն հորինել արձագանքի հետ։

– Բարև

– արև, արև, արև

– ո՞նց ես

– ցես, ցես, ցես

– կարողա՞ ուզումես ասել ծես

– ես, ես, ես

– ով դու՞

– դու, դու, դու

– ե՞ս

– ես, ես

– հիմա ո՞վ, ե՞ս թե դու

– դու, դու, դու

– լավ հերիք է ձևեր թափես

– փես, փես, փես

– կարողա՞ հիմա էլ ուզում ես ասել փեսա

– սա, սա, սա,

– այստեղ մարդ կա՞ ինձանից բացի

– անից, անից, անից

– ի՞նչ ես ասում բան չեմ հասկանում

– ում, ում, ում,

– բայց կարողա՞ իրոք այստեղ մարդ կա, մի

քիչ տարօրինակ է

– օրինակ է, օրինակ է, օրինակ է

– փաստորեն այստեղ մարդ կա հա՞

– հա, հա, հա։